“Het heeft me heel veel pijn gedaan dat mensen anorexia zagen als ‘zo’n overdreven tienermeisjes-ziekte’. Een eetstoornis is zoveel gecompliceerder dan het stereotype van meisjes die zichzelf te dik vinden.” Marjolein (21) vertelt haar verhaal.
“Anorexia is in mijn leven geslopen rond mijn 16e.” Een eetstoornis krijg je niet van de ene op de andere dag, er gaat veel aan vooraf. “Ik was heel somber, trok me terug en stortte me in extreme mate op mijn studie en mijn sport. Zelfs mijn muzieklessen maakte ik tot een dwang. Alles moest perfect. Als dat niet lukte, moest ik mezelf straffen. Dat kon op verschillende manieren: door mezelf pijn te doen, maar ook door niet te eten. Al snel ontdekte ik dat niet-eten mij een gevoel van kracht gaf. Eindelijk iets waar ik echt goed in was. Het verdoofde mijn emoties en ik kon het uiterste van mezelf blijven vragen zonder in te storten.”
Therapie
Marjolein kon het lang verborgen houden, maar op een bepaald moment kregen mensen uit haar omgeving het wel door. Aangemoedigd door haar omgeving, meldde ze zich aan bij een gespecialiseerde kliniek. Dit bleek totaal niet de juiste aanpak, ze zakte alleen maar dieper weg. “Een therapeut die zelf ook een eetstoornis had gehad, bleek de eerste sleutel tot herstel te zijn. In plaats van de strenge gewichtseisen, kreeg ik begrip en vroeg ze naar mijn mening en mijn gevoel.” Na twee jaar therapie was de eetstoornis onder controle. Marjolein besloot op zoek te gaan naar de problemen achter de eetstoornis. Ze ging naar een christelijke therapeut en psychiater. “Ik kwam erachter dat ik dit gevecht niet kon winnen zonder Gods hulp. Als je God in het herstel wilt betrekken, is het fijn als je daarover kunt praten met je behandelaar”.
God en mijn problemen
Het eindeloze geduld van therapeuten ziet Marjolein als het belangrijkste wat haar heeft geholpen. “Ik heb wat afgepraat, gehuild, geschreeuwd, geslagen. Ik mocht gewoon mezelf zijn.” Het geloof zorgde soms voor moeilijke momenten. “God en mijn problemen gingen niet zo goed samen. God zegt dat Hij van me houdt, ik had een vreselijke afkeer van mezelf. Ik vond mezelf een zwakkeling, iemand die gestraft moest worden, iemand die altijd beter moest presteren. Ik wilde controle hebben over alles in mijn leven, terwijl God ons juist wil leren om de regie aan Hem te geven. Nu zie ik dat ook God mij geholpen heeft, me inzicht gegeven heeft en de juiste therapeuten op mijn weg gebracht heeft.”
Bewust kiezen
Nu, ruim vijf jaar verder, kan Marjolein zeggen dat het goed met haar gaat. “Het gaat nog steeds met ups en downs, maar ik denk dat het ergste gevecht nu gestreden is. Ik merk dat ik in stressvolle periodes makkelijk teruggrijp op niet-eten, die gedachten zullen er altijd blijven. Het verschil is dat ik geleerd heb niet-kloppende gedachten te herkennen en heel bewust te kiezen om daar niet aan toe te geven.”
